متروبس و يا (BRT Bus Rapid Transit) از سيستم‌های ترانسپورت عامه است که پس از سال ۱۹۷۴ اولين خط متروبس در کشور برازيل راه‌اندازی شد و اکنون از اين سيستم در حدود ۴۰ کشور و بيش از ۷۰۰ شهر در دنيا استفاده میکنند و یا هم در حال ساختن این خط ترانسپورتی‌اند.داشتن مسير جداگانه، پرداخت هزینه‌ی راه از طریق تکت، داشتن حق اولويت در چهارراهی‌ها، داشتن ظرفيت زیاد برای انتقال عابران و پایین بودن هزینه‌ی راه از ویژگی‌های این سیستم ترانسپورتی به‌شمار می‌رود.
جلیل سلطانی، سخن‌گوی شهرداری کابل در یک گفت‌وگو با روزنامه‌ی اطلاعات روز گفت که بودجه‌ی ساخت این خط متروبس از بودجه‌ی توسعه‌یی شهرداری کابل پرداخت می‌شود.
شبکه‌های اجتماعی در صورتی کاربرد درست و پرنامه‌ریزی برای پیشگیری از اتلاف وقت، ابزارهای توانمندی برای ارتباط با دوستان و نیز خبررسانی سریع به جامعه هستند، اما آن سوی سکه این شبکه‌های اجتماعی، چیز خوبی نیست و می‌تواند ذهن کاربران را تنبل کند، آنها را از مطالعه ژرف بازدارد، ابزار انتشار اخبار کاذب و نقل قول‌های غیردقیق شود و یا حتی محیطی برای خودنمایی‌های بی‌دلیل شود.
مطالعه‌ای که تمرکز خود را روی عملکرد و کارکرد پوپولیست‌های مطرح تاریخ قرار داده است، در یک نتیجه‌گیری می‌گوید اکنون پوپولیسم به بالاترین سطح خود از دهه 1930 تاکنون رسیده است. رای دالیو (Ray Dalio) دانش‌آموخته هاروارد و موسس بزرگ‌ترین هج‌فاند دنیا به همراه همکاران خود این مطالعه را انجام داده و چگونگی روی کار آمدن و اقدامات افرادی چون فرانکلین روزولت که او را یک شبه‌پوپولیست می‌خواند، تا آدولف هیتلر و بنیتو موسولینی را تحت مطالعه قرار داده است. آنها با تمرکز روی 14 پوپولیست مشهور در 10 کشور جهان کار مطالعاتی خود را به سرانجام رسانده‌اند. بخشی از ابتدای این مطالعه را می‌توانیم مطالعه کنیم. جایی که نویسندگان تشریح میکنند چگونه پوپولیسم ایجاد می‌شود و باعث اتخاذ سیاست‌های نادرست اقتصادی می‌شود.
موسس مایکروسافت در حساب کاربری توییتر خود توصیه‌هایی را اعلام کرد مبنی بر این که اگر امروز دانشجو بود چه رشته‌هایی را پیش می‌گرفت.
پوپولیسم همیشه چه از نظر مصداقی و چه مفهومی، مورد مناقشه و بحث‌برانگیز بوده است. اما بیشتر این اختلاف‌نظرها، در زمینه تعاریف سیاسی این مفهوم بوده است. اینکه دقیقاً کدام رهبران سیاسی، پوپولیست بوده‌اند و معیارها و ملاک‌های یک رفتار سیاسی معرف این دیدگاه چیست، موضوع بحث مقالات و کتاب‌های فراوانی است. اما در زمینه اقتصادی، وحدت نظر بیشتری در مورد اینکه نظام‌های اقتصادی پوپولیست، چه سیاست‌هایی در پیش خواهد گرفت، وجود دارد. در واقع اگر در زمان روی کار بودن یک دولت، تورم و کسری بودجه به‌شدت افزایش یابد و در نهایت کشور با بحران نرخ برابری ارز با واحد پول داخلی روبه‌رو شود، می‌توان ادعا کرد نظام اقتصادی حاکم، پوپولیستی عمل کرده است. معمولاً ابتدای راه به قدرت رسیدن پوپولیست‌ها در یک کشور، از نارضایتی مردم از رشد و روند توسعه اقتصادی می‌گذرد. کشورها، در بلندمدت رشد اقتصادی متوسطی را به همراه دوره‌های رکود و رونق معمول سپری میکنند. اگر کشوری به دلایلی، تحت نظارت اقتصادی یکی از نهادهای بین‌المللی مانند صندوق بین‌المللی پول قرار داشته باشد هم، احتمال زیادی وجود دارد که علاوه بر دوره‌های رکودی معمول، به دلیل سیاست‌های اغلب سختگیرانه و منضبط مردم با کاهش استانداردهای زندگی روبه‌رو شوند. این وضعیت ریاضتی همان‌طور که نشان داده خواهد شد، لزوماً توسط نهادی بین‌المللی تحمیل نمی‌شود بلکه می‌تواند از سوی خود دولت الزاماتی سختگیرانه اجرایی شود. این وضعیت و کاهش استانداردهای زندگی، خصوصاً اگر با اختلاف طبقاتی گسترده هم همراه شوند، معمولاً به نارضایتی مردم و در نتیجه، قدرت گرفتن پوپولیست‌ها در میدان سیاست و اقتصاد می‌انجامد. مشکل از اینجا آغاز می‌شود که اصولاً در این وضعیت اقتصادی، مردم به دنبال تغییری بزرگ و سریع هستند که بتوانند اثرات آن را در کوتاه‌مدت مشاهده کنند. این دو عامل معمولاً در یک فرآیند عقلانی در کنار یکدیگر قرار نخواهند گرفت چون تنها به استفاده غیرکارا و غیربهینه منابع در کوتاه‌مدت خواهد انجامید و در بلندمدت نیز نتیجه مثبتی را به همراه نخواهد داشت. در واقع پوپولیست‌ها تنها گروهی هستند که به این نیاز مردم پاسخ مثبت داده، به آنها وعده تغییراتی بزرگ در مدتی کوتاه می‌دهند. به طور معمول حامیان اصلی پوپولیست‌ها (که همان متقاضیان اصلی تغییرات هستند) قشر کارگر محسوب می‌شوند که البته بنا به شرایط هر جامعه بخشی از قشر متوسط چه به عنوان همراه و چه به عنوان رهبر، در آن حضور دارد. اما سیاستگذاران اقتصادی حامی پوپولیسم، طبق چه سازوکاری تلاش میکنند این تغییرات مثبت با بازدهی سریع را ایجاد کنند؟ بیشترین نقطه اتکا آنها رفع محدودیت‌ها، خصوصاً محدودیت‌های منابعی است. سیاستگذاران و رهبران این گروه شدیداً مخالف هر نوع محافظه‌کاری اقتصادی هستند. به عقیده آنان وجود ظرفیت خالی تولید، راهی مهم برای افزایش رشد اقتصادی و رفاه مردم است. اختصاص منابع مالی به بخش‌های مختلف اقتصاد هم، با همین استدلال باعث تورم و افزایش قیمت‌ها نخواهد شد چون در نهایت با افزایش مقدار تولید، هزینه هر واحد کاهش خواهد یافت. و اگر هم این اتفاق رخ نداد، جای نگرانی چندانی نیست، همیشه کنترل قیمت‌ها یک گزینه است.