ارزش مجموعی اقتصاد آیالات متحده آمریکا بالغ بر 18 تریلیون دالر است که حدود 7 تریلیون دالر بیشتر از اقتصاد یا تولید ناخالص داخلی چین.اگر اقتصاد آیالات های آمریکا را با اقتصاد کشورهای بزرگ جهان مقایسه کنیم، تولید ناخالص داخلی تنها ایالت کالیفرنیا برابرست با اقتصاد مجموعی کشور فرانسه، یعنی حدود 2.54 تریلیون دالر.
تمامی ایالت های غربی آمریکا بجز کالیفرنیا، مجموعاً 1.8 تریلیون دالر تولید ناخالص داخلی دارند که برابرست با مجموع ارزش اقتصاد ایتالیا، یعنی 1.81 تریلیون دالر.
اقتصاد ایالت های شمال شرقی آمریکا نیز برابرست با اقتصاد جاپان، 4.2 تریلیون دالر.
رییس جمهورآمریکا، دونالد ترامپ، در طول کمپین‌های انتخاباتی خود و ماه‌های اولیه ورودش به کاخ سفید از تعدادی از اهداف مشخص اقتصادی مثل تقویت رشد سالانه تولید ناخالص ملی به ۳ درصد، سخن گفت و قول داد اشتغال تولیدی را توسعه بخشد و کارگران کنار گذاشته شده را دوباره به کارگیرد. او تا به حال چطور پیش رفته است؟
اگر برنامه روزانه آقای ترامپ این‌گونه باشد، پس باید خوشحال باشد. زیرا معامله‌گر خبرهای خوبی دارد: شاخص S&P 500 از زمان انتخاب وی به شش درصد رسیده و در 25 ژانویه برای نخستین بار میانگین صنعتی داو جونز بالای 20000 بسته شده است. مدیران اجرایی هم در جلسات عمومی و هم خصوصی او را بسیار مدح و ستایش کرده‌اند. به نظر می‌رسد ابراز ارادت آنان زیاده از حد باشد. پیش از انتخابات، بسیاری از همین مدیران ارشد به او به عنوان تهدیدی برای سرمایه‌داری و بسیاری موارد دیگر زخم زبان می‌زدند. یک نظریه این است که مدیران اجرایی از آقای ترامپ می‌ترسند. اما بسیاری از آنها در خلوت نیز از وی حمایت می‌کنند. آنها دو توضیح ارائه می‌دهند: اینکه کاری از دست آنها برنمی‌آید جز واکنش به اهانت شخصی به کسب‌وکارهای بزرگ، و اینکه آنها ترغیب شده‌اند که ممکن است دلایلی برای آن وجود داشته باشد. نخست، مهارت فردی را در نظر بگیرید. در تئوری، سال‌های ریاست‌جمهوری آقای اوباما برای شرکت‌های بزرگ پررونق بود. سودهای آنها افزایش یافت و بسیاری از آنها با این سودها انحصار چندجانبه ایجاد کردند. اما بیشتر مدیران عامل ریاست‌جمهوری آقای اوباما را اضطراب‌آور می‌دانند. فروش شرکت‌های آنان به دلیل اقتصاد کشور و عدم تمایل به سرمایه‌گذاری راکد شد بنابراین آنها سود خود را برای بازخرید سهام صرف کردند. آقای اوباما کناره‌گیر بود و توجه اندکی به همکاری با بازرگانان نشان می‌داد. اجرای قانون ضد‌تراست سهل‌انگارانه بود، اما سایر عناصر قانونی سختگیرانه اجرا شد.
دو ماه قبل رئیس جمهور اوباما درحالی که بر سر میز جلسات یک کارخانه در منطقه Jacksonville فلوریدا نشسته بود از مشکلات خود در پایتخت سیاسی آمریکا و تلاش هایش برای بازسازی اقتصاد آمریکا که پس از بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ میلادی در همه قسمت ها دچار آسیب های جدی شده بود سخن می گفت. نکته برجسته ای که در این سخنان وجود داشت این بود که به عقیده آقای اوباما تلاش های او برای بهبود شرایط اقتصادی آمریکا به شکل گسترده ای از سوی رسانه ها و مخالفان نادیده گرفته شده است.
اکنون که دوره ریاست جمهوری اوباما به پایان رسیده فرصت مناسبی است تا کارنامه اقتصادی او مورد بررسی قرار گیرد. در همین راستا قصد داریم شاخص‌های کلان اقتصادی را در این هشت سال برای ایالات متحده مورد بررسی قرار دهیم. اولین شاخصی که در پرونده عملکرد اقتصادی اوباما بررسی خواهیم کرد رشد اقتصادی است.
مولفه‌های بسیاری در ساختن ترامپ شریک بوده‌اند. یکی از مولفه‌هایی که کمتر مورد توجه قرار گرفته، رگه‌های آلمانی یا به بیانی بهتر کالشتاتی تاریخ خانواده اوست. ترامپ زاده مهاجران آلمانی است که بدون پول به آمریکا رسیدند و به سرعت توانستند با کار سخت، رابطه‌ای آزاد با حقیقت، فرصت‌طلبی، تاکتیک‌های زیرکانه کسب‌وکار و حس وفاداری به خانواده پیشرفت کنند. فِرِد ترامپ، پدر دونالد، که با همه پنج فرزندش مثل کارفرمایی سختگیر رفتار می‌کرد، به سه پسرش گفت که «قاتل» باشند.
مطمئناً یکی از مهم‌ترین اتفاقات سال‌های ابتدایی قرن بیست و یکم در ایالات متحده، انتخاب یک سیاهپوست به مقام ریاست‌جمهوری کشوری بود که برده‌داری صفحات سیاهی از تاریخ آن را اشغال کرده است. اگر در پایان انتخابات ریاست‌جمهوری امسال هم، هیلاری کلینتون راهی کاخ سفید شود، می‌توان گفت در دو دهه ابتدایی قرن، دو تابوی بزرگ در دنیای سیاست این کشور شکسته شده است.
حزب جمهوریخواه، یکی از دو حزب بزرگ این کشور است که به همراه حزب دموکرات در ایالات متحده آمریکا حکومت می‌کند. این حزب در سال ۱۸۵۴ توسط فعالان ضدبرده‌داری در آمریکا تاسیس شد. جمهوریخواهان تاکنون ۱۸ رئیس‌جمهور در آمریکا داشته‌اند که اولین آنها آبراهام لینکلن در بین سال‌های ۱۸۶۱ تا ۱۸۶۵ و آخرین‌ها آنها نیز جرج دبلیو بوش در بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۹ بود. این دو حزب در زمینه سیاست‌های داخلی کم و بیش تفاوت‌هایی باهم دارند. به طور خلاصه جمهوریخواهان از فلسفه‌ای محافظه‌کارانه‌تر پیروی می‌کنند. برخلاف دموکرات‌ها که بسیار لیبرال و آزادیخواه هستند، جمهوریخواهان نوعاً در دسته محافظه‌کاران قرار می‌گیرند؛ البته این بدان معنی نیست که همه مبانی سیاسی لیبرالیسم از نظر جمهوریخواهان رد می‌شود، بلکه اشاره به این موضوع دارد که تمایلات آنها بیشتر به سمت لیبرالیسم کلاسیک سوق دارد. همچنین در حال حاضر، جمهوریخواهان در هر دو مجلس قانونگذاری آمریکا، یعنی مجلس نمایندگان و مجلس سنا دارای اکثریت سناتورها هستند در حالی که دولت در دست دموکرات‌هاست. به عقیده جمهوریخواهان اگرچه دولت وظیفه نظارت بر اخلاقیات را بر عهده دارد اما نباید به مسائل شخصی افراد ورود کند. اصول این حزب بر مسوولیت فردی استوار است و اینکه هر فرد مختار است هر طور می‌خواهد زندگی کند. برای مثال جمهوریخواهان معتقدند این به تصمیم خود فرد بستگی دارد که می‌خواهد به تحصیل بپردازد یا از خدمات بهداشتی بهره‌مند شود یا خیر. دولت دخالتی در این تصمیم‌گیری‌ها نباید داشته باشد. فلسفه این حزب در محور قرار دادن بازارهای اقتصادی و کمرنگ کردن نقش دولت موجب شده همین مساله آنها از سوی دموکرات‌ها به توجه بیش از حد به مسائل اقتصادی متهم شوند. اما آنچه مسلم است فلسفه جمهوریخواهان در احترام به قوانین فردی تاکنون ثابت مانده است. اقتصاد آزاد سرآغاز قدرت جامعه آمریکایی است و همانا این مساله ریشه در درک لینکلن از مفاهیمی مانند مسوولیت و پاسخگویی دارد. جمهوریخواهان همچنان بر این عقیده هستند که بهترین دولت دولتی است که کمترین نظارت را داشته باشد. اگرچه هر دو حزب معتقدند وابستگی به واردات نفت تهدیدی برای اقتصاد و دفاع ملی این کشور محسوب می‌شود، اما حزب جمهوریخواه به توسعه منابع سنتی انرژی تمایل بیشتری دارد. به اعتقاد آنها انرژی هسته‌ای وافر و مقرون به صرفه بوده و جزو انرژی‌های پاک به شمار میرود. این حزب معتقد است برای تولید نوع بی‌خطر این انرژی باید به توانایی بازار آزاد اعتماد کرد. به اعتقاد آنها ترکیبی از انرژی‌های مختلف، گزینه مناسبی برای اقتصاد آمریکا به شمار میرود.
براساس گزارش صندوق بین المللی پول، برای اولین بار پس از چهارده دهه، آیالات متحده عنوان بزرگترین اقتصاد جهان را از دست داده است. آنهم به چین!