متروبس و يا (BRT Bus Rapid Transit) از سيستم‌های ترانسپورت عامه است که پس از سال ۱۹۷۴ اولين خط متروبس در کشور برازيل راه‌اندازی شد و اکنون از اين سيستم در حدود ۴۰ کشور و بيش از ۷۰۰ شهر در دنيا استفاده میکنند و یا هم در حال ساختن این خط ترانسپورتی‌اند.داشتن مسير جداگانه، پرداخت هزینه‌ی راه از طریق تکت، داشتن حق اولويت در چهارراهی‌ها، داشتن ظرفيت زیاد برای انتقال عابران و پایین بودن هزینه‌ی راه از ویژگی‌های این سیستم ترانسپورتی به‌شمار می‌رود.
جلیل سلطانی، سخن‌گوی شهرداری کابل در یک گفت‌وگو با روزنامه‌ی اطلاعات روز گفت که بودجه‌ی ساخت این خط متروبس از بودجه‌ی توسعه‌یی شهرداری کابل پرداخت می‌شود.
مطالعه‌ای که تمرکز خود را روی عملکرد و کارکرد پوپولیست‌های مطرح تاریخ قرار داده است، در یک نتیجه‌گیری می‌گوید اکنون پوپولیسم به بالاترین سطح خود از دهه 1930 تاکنون رسیده است. رای دالیو (Ray Dalio) دانش‌آموخته هاروارد و موسس بزرگ‌ترین هج‌فاند دنیا به همراه همکاران خود این مطالعه را انجام داده و چگونگی روی کار آمدن و اقدامات افرادی چون فرانکلین روزولت که او را یک شبه‌پوپولیست می‌خواند، تا آدولف هیتلر و بنیتو موسولینی را تحت مطالعه قرار داده است. آنها با تمرکز روی 14 پوپولیست مشهور در 10 کشور جهان کار مطالعاتی خود را به سرانجام رسانده‌اند. بخشی از ابتدای این مطالعه را می‌توانیم مطالعه کنیم. جایی که نویسندگان تشریح میکنند چگونه پوپولیسم ایجاد می‌شود و باعث اتخاذ سیاست‌های نادرست اقتصادی می‌شود.
موسس مایکروسافت در حساب کاربری توییتر خود توصیه‌هایی را اعلام کرد مبنی بر این که اگر امروز دانشجو بود چه رشته‌هایی را پیش می‌گرفت.
پوپولیسم همیشه چه از نظر مصداقی و چه مفهومی، مورد مناقشه و بحث‌برانگیز بوده است. اما بیشتر این اختلاف‌نظرها، در زمینه تعاریف سیاسی این مفهوم بوده است. اینکه دقیقاً کدام رهبران سیاسی، پوپولیست بوده‌اند و معیارها و ملاک‌های یک رفتار سیاسی معرف این دیدگاه چیست، موضوع بحث مقالات و کتاب‌های فراوانی است. اما در زمینه اقتصادی، وحدت نظر بیشتری در مورد اینکه نظام‌های اقتصادی پوپولیست، چه سیاست‌هایی در پیش خواهد گرفت، وجود دارد. در واقع اگر در زمان روی کار بودن یک دولت، تورم و کسری بودجه به‌شدت افزایش یابد و در نهایت کشور با بحران نرخ برابری ارز با واحد پول داخلی روبه‌رو شود، می‌توان ادعا کرد نظام اقتصادی حاکم، پوپولیستی عمل کرده است. معمولاً ابتدای راه به قدرت رسیدن پوپولیست‌ها در یک کشور، از نارضایتی مردم از رشد و روند توسعه اقتصادی می‌گذرد. کشورها، در بلندمدت رشد اقتصادی متوسطی را به همراه دوره‌های رکود و رونق معمول سپری میکنند. اگر کشوری به دلایلی، تحت نظارت اقتصادی یکی از نهادهای بین‌المللی مانند صندوق بین‌المللی پول قرار داشته باشد هم، احتمال زیادی وجود دارد که علاوه بر دوره‌های رکودی معمول، به دلیل سیاست‌های اغلب سختگیرانه و منضبط مردم با کاهش استانداردهای زندگی روبه‌رو شوند. این وضعیت ریاضتی همان‌طور که نشان داده خواهد شد، لزوماً توسط نهادی بین‌المللی تحمیل نمی‌شود بلکه می‌تواند از سوی خود دولت الزاماتی سختگیرانه اجرایی شود. این وضعیت و کاهش استانداردهای زندگی، خصوصاً اگر با اختلاف طبقاتی گسترده هم همراه شوند، معمولاً به نارضایتی مردم و در نتیجه، قدرت گرفتن پوپولیست‌ها در میدان سیاست و اقتصاد می‌انجامد. مشکل از اینجا آغاز می‌شود که اصولاً در این وضعیت اقتصادی، مردم به دنبال تغییری بزرگ و سریع هستند که بتوانند اثرات آن را در کوتاه‌مدت مشاهده کنند. این دو عامل معمولاً در یک فرآیند عقلانی در کنار یکدیگر قرار نخواهند گرفت چون تنها به استفاده غیرکارا و غیربهینه منابع در کوتاه‌مدت خواهد انجامید و در بلندمدت نیز نتیجه مثبتی را به همراه نخواهد داشت. در واقع پوپولیست‌ها تنها گروهی هستند که به این نیاز مردم پاسخ مثبت داده، به آنها وعده تغییراتی بزرگ در مدتی کوتاه می‌دهند. به طور معمول حامیان اصلی پوپولیست‌ها (که همان متقاضیان اصلی تغییرات هستند) قشر کارگر محسوب می‌شوند که البته بنا به شرایط هر جامعه بخشی از قشر متوسط چه به عنوان همراه و چه به عنوان رهبر، در آن حضور دارد. اما سیاستگذاران اقتصادی حامی پوپولیسم، طبق چه سازوکاری تلاش میکنند این تغییرات مثبت با بازدهی سریع را ایجاد کنند؟ بیشترین نقطه اتکا آنها رفع محدودیت‌ها، خصوصاً محدودیت‌های منابعی است. سیاستگذاران و رهبران این گروه شدیداً مخالف هر نوع محافظه‌کاری اقتصادی هستند. به عقیده آنان وجود ظرفیت خالی تولید، راهی مهم برای افزایش رشد اقتصادی و رفاه مردم است. اختصاص منابع مالی به بخش‌های مختلف اقتصاد هم، با همین استدلال باعث تورم و افزایش قیمت‌ها نخواهد شد چون در نهایت با افزایش مقدار تولید، هزینه هر واحد کاهش خواهد یافت. و اگر هم این اتفاق رخ نداد، جای نگرانی چندانی نیست، همیشه کنترل قیمت‌ها یک گزینه است.
از فراز طبقه 62 برج سلز فورس با ارتفاع 920پایی، سایر بناهای یادبود سان‌فرانسیسکو ناچیز و کم‌اهمیت جلوه میکنند. ساختمان‌های بی‌بریج، برج کوات و کاخ هنرهای زیبا همگی تحت تاثیر عظمت ادارات مرکزی ساخته‌شده از فولاد و شیشه قرار می‌گیرند. این ادارات پس از تکمیل در سال جاری محل استقرار یک شرکت نرم‌افزاری خواهند بود. ساختمان وضعیتی بسیار پیشرفته دارد. سلز فورس قصد دارد هر شب برنامه نورافشانی اجرا کند. ساختمان جدید از فاصله 30مایلی قابل رویت است. اما این تنها شرکت فناوری نیست که برای خود بارگاه می‌سازد. کارمندان شرکت اپل به‌تازگی به مقر جدید خود در کوپر تینو منتقل شده‌اند؛ مکانی که استیو جابز بنیانگذار فقید شرکت طرح آن را داده بود. این ساختمان چهار طبقه حلقه‌ای‌شکل همانند صفحه گرد یک آی‌پد (یا شکل یک دونات) است که اندازه‌ای برابر با پنتاگون دارد. قیمت آن به پنج میلیارد دلار می‌رسد که گران‌ترین مقر شرکتی است که تا به حال ساخته شده است. شرکت اپل اوج تکامل محصولاتش را در آن به کار برد. گفته می‌شود دفترچه راهنما برای چوب‌هایی که در آنجا به کار رفته است 30 صفحه دارد.
نارضایتی مردم از وضع موجود، در کشورهای مختلف دنیا موجب شده تا سیاستمداران پوپولیستی فرصت بیشتری برای عرض اندام پیدا کنند. پوپولیسم نشانگر یک چهره کاریزماتیک است که از چارچوب سیاست به عنوان نبردی میان مردم عادی و نخبگان فاسد استفاده می‌کند. پوپولیست‌ها (چه چپگرا، چه راستگرا) ایدئولوژی خاصی نداشته و سیاست‌های آنها بسیار متغیر و ترکیبی از هوا و هوس شخصی و خواسته‌های عموم مردم است. آنها برای رسیدن به اهداف خود نیازی به ایدئولوژی‌های شفاف یا چارچوب حزبی ندارند. به‌طور کلی پوپولیست‌ها با وعده بازپس‌گیری قدرت از طبقه سیاسی بی‌تفاوت و ایجاد تغییرات سیاسی شگرف و قدرت دادن به اقشار سختکوش وارد صحنه می‌شوند. در سال‌های اخیر، پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات آمریکا، رای مردم بریتانیا به خروج از اتحادیه اروپا و ظهور موجی از احزاب ملی‌گرای دست‌راستی در اتحادیه اروپا باعث شده تا موجی از پوپولیسم در جهان توسعه‌یافته به پاخیزد. اما برای مردم آمریکای لاتین، این موج همانند فیلمی است که قبلاً آن را مشاهده کرده‌‌اند؛ فیلمی که پایان خوشی ندارد.
مجمع جهانی اقتصاد (World Economic Forum) از سال 2007 هر دو سال یک‌بار گزارشی را تحت عنوان گزارش رقابت‌پذیری سفر و گردشگری منتشر و در آن کشورهای مختلف را با توجه به شاخص رقابت‌پذیری سفر و گردشگری (TTCI) ارزیابی و رتبه‌بندی می‌کند. این مجمع همچنین با کمک رهبران بزرگ صنعت گردشگری از طریق مجمع شرکای صنعت سفر و حمل و نقل هوایی برای 11 سال اقدام به تجزیه و تحلیل عمقی رقابت‌پذیری سفر و گردشگری اقتصادها در سراسر دنیا کرده است. این گزارش نه‌تنها سکویی است برای ذی‌نفعان بازار سفر و گردشگری تا در سطح کشوری سیاست‌ها و اقدامات مناسب را با هدف رسیدن به صنعت سفر و گردشگری پایدار و قوی که قادر است به‌طور موثر در توسعه اقتصادی بین‌المللی نقشی ایفا کند، اتخاذ کنند، بلکه به وسیله تجزیه و تحلیل روندهای بازار، رویکردی جهانی نیز دارد و دیدگاه‌های منحصر به فردی از رهبران جهانی این صنعت، سازمان‌ها و دولت‌های بین‌المللی پیرامون موضوعات حساس و مهم به منظور تضمین رقابت‌پذیری بلندمدت سفر و گردشگری ارائه می‌دهد. 
پوپولیسم را می‌توان خط‌مشی سیاسی دانست که درآن مردم از سوی طبقه‌ای خاص از نخبگان سیاسی مورد استثمار واقع می‌شوند. این پدیده به‌ویژه در سال‌های اخیر به لحاظ آکادمیک توجه بسیاری از پژوهشگران را در حوزه علوم اجتماعی و سیاسی به خود جلب کرده است. در نوشتار پیش‌رو قصد داریم پژوهش‌ها و مصداق‌های مرتبط با این پدیده را بررسی کنیم. نهایتاً برآن خواهیم شد تا به این سوال پاسخ دهیم که پوپولیسم و سیاست‌های پوپولیستی چه نسبتی با توسعه اقتصادی جوامع مختلف داشته‌اند و آیا اساساً پوپولیسم پیشران توسعه بوده است یا دشمن آن. از این منظر شاید باید گفت پوپولیسم مفهوم و معنایی فراتر از عوام‌گرایی باید داشته باشد. با وجود این در بستر آکادمیک شاید اولین چالش را بتوان در ارائه تعریفی مشخص از پوپولیسم جست‌و‌جو کرد. در واقع بیش از آنکه دقیقاً بدانیم پوپولیسم را چگونه باید تعریف کرد، انواع مختلف آن را در مقاطع مختلفی از تاریخ مشاهده کرده‌ایم. برای مثال زمانی که این واژه در روسیه دوران حکومت تزار مطرح شد روشنفکران رادیکال در مرکز این جنبش‌های پوپولیست به‌عنوان عناصر فرهمند قرار داشتند. در دوران معاصر نیز عناصر فرهمند بخش جدایی‌ناپذیر از تئوری پوپولیسم هستند. به‌طور کلی واژه پوپولیست، واژه‌ای چند‌بعدی، چند‌مفهومی و پیچیده است. می‌توان فاشیسم را نیز یک روی دیگر این تئوری تلقی کرد. غرض آنکه بسیاری از محققان علوم سیاسی، مثال‌های مختلفی از به‌کارگیری رویکرد پوپولیستی در جنبش‌های سیاسی، ایدئولوژیک و نیز رهبران کشورها سراغ دارند اما اجماع مشخصی بر سر تعریف این پدیده وجود ندارد. بنابراین ما به همان تعریف ساده ابتدای متن بسنده کرده و به سراغ یافتن پاسخ برای سوال اصلی که پیشتر مطرح شد، می‌رویم.
نمایش وضعیت اقتصادی کشورها غالباً در سطح انتزاعی اعداد و آمار نمود می‌یابد و در سطح انضمامی با تاخیر فاز متفاوتی بر زندگی اجتماعی و اقتصادی مردم تبلور می‌یابد. با این حال ردگیری محدود پیامدهای وضعیت اقتصادی در فقر و ثروت مردمان و درآمد و دارایی آنها همچنان بخشی از حقیقت را پنهان می‌دارد. به عبارت دیگر در حالی که سیاستگذاران اقتصادی تنها به ابعاد اقتصادی مسائل مختلف توجه دارند و با شاخص‌ها و فرمول‌های مختلف وضعیت‌های مختلف را رصد کرده و می‌کوشند تا بهترین گزینه از منظر بروندادهای اقتصادی را برگزینند، پیامدهای سیاست‌ها و مداخلات آنها و گاه عدم مداخلات آنها بسیار فراتر از حوزه اقتصاد در سایر حوزه‌های حیات اجتماعی نمود می‌یابد. یکی از نمودها، اختلال در سلامت روان افراد است.
دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور پوپولیست آمریکا می‌خواهد مهاجران غیرقانونی را اخراج کند؛ پودموس، حزب پوپولیست اسپانیا، می‌خواهد به مهاجران حق رای بدهد. گریت ویلدرز، سیاستمدار پوپولیست هلندی، در پی حذف قانون منع نفرت‌پراکنی است؛ یاروسواف کاچنسکی، سیاستمدار پوپولیست لهستانی، به دنبال غیرقانونی کردن استفاده از عبارت «اردوگاه‌های مرگ لهستان» (اشاره به اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها در لهستان که باعث مرگ افراد زیادی در جریان جنگ جهانی دوم شد) است. ایوو مورالس رئیس‌جمهور پوپولیست بولیوی حق کاشت گیاه کوکا توسط کشاورزان بومی را توسعه داده است؛ رودریگو دوتره، رئیس‌جمهور پوپولیست فیلیپین، به پلیس دستور داده است مظنونان به خریدوفروش مواد مخدر را اعدام کند. پوپولیست‌ها ممکن است هوادار نظامی‌گری یا طرفدار صلح باشند، تحسین‌کننده چه‌گوارا باشند یا آین رند؛ همه این افراد با این تفاوت گسترده می‌توانند پوپولیست باشند چون مفهوم این واژه بسیار گسترده است. می‌توانند با وعده‌های دور از واقعیت و نامربوط مردم را گمراه کنند و برای دستیابی به اهداف کوتاه‌مدت، بلندمدت اقتصاد یک کشور را ویران کنند و راه توسعه را نه‌تنها مسدود که کاملاً منحرف کنند.
با بهبود وضعیت بازارهای مالی و رشد نسبی در بخش تجارت و تولید در دنیا انتظار می‌رود نرخ رشد اقتصادی جهان در سال جاری میلادی با 4 /0 درصد افزایش نسبت به سال قبل به 5 /3 درصد برسد و در سال ۲۰۱۸ میلادی از مرز 6 /3 درصد بگذرد. این در حالی است که متوسط نرخ رشد اقتصادی دنیا در سال ۲۰۱۶ میلادی برابر با 1 /3 درصد بود. انتظار می‌رود در سال جاری تمامی کشورهای صنعتی به طور کامل از رکود خارج شوند و کشورهای در حال توسعه دنیا هم به تدریج شاهد بازسازی زیرساخت‌های آسیب‌دیده صنعتی و اقتصادی خود باشند. حال سوال اینجاست که آیا خطری اقتصاد دنیا را در این سال‌ها تهدید می‌کند یا اینکه دنیا تمامی سختی‌ها و چالش‌ها را پشت سر گذاشته است؟ آیا اقتصادهای در حال توسعه ابزاری برای مقابله با این چالش‌های پیش‌رو و حفظ اقتصاد داخلی خود دارد یا خیر؟
مطالعات اخیر صندوق بین‌المللی پول حکایت از اخبار خوش اقتصادی دارد اما این خوش‌خبری بدون اما و اگر نیست. طبق این گزارش نرخ رشد اقتصادی دنیا در سال‌های آتی روند مطلوبی خواهد داشت و خبر بهتر اینکه اقتصاد دنیا از رکود خارج خواهد شد ولی اگر خطراتی که اقتصاد دنیا را تهدید می‌کند همچنان وجود داشته باشد و برای مقابله با آن راهکاری اندیشیده نشود نمی‌توان به تداوم این روزهای خوش در اقتصاد چندان امیدوار بود. صندوق بین‌المللی پول در گزارش جدید خود برآوردش را در مورد نرخ رشد اقتصادی دنیا در سال ۲۰۱۷ میلادی تغییر داد و اعلام کرد در سال جاری ارزش تولید ناخالص داخلی دنیا 5 /3 درصد رشد می‌کند. این رشد به دنبال عملکرد مثبت اقتصادی دنیا در فصل چهارم سال ۲۰۱۶ میلادی پیش‌بینی شد اگرچه خطراتی که روی کارآمدن دونالد ترامپ در آمریکا و سیاست‌های ضد‌اقتصادی و ضد تجاری‌اش به همراه آورده است و احتمال انتخاب افراد حزب راست افراطی در فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی هم آنها را تشدید می‌کند، تعیین‌کننده تداوم رشد اقتصادی در دنیا یا بازگشت روزهای رکود است.
درست همزمان با افزایش تولید ناخالص داخلی چین و رسیدن آن به سطح تولید ناخالص داخلی آمریکا، سطوح نابرابری در این کشور رو به افزایش بوده است. این اظهار نظر بر اساس یافته‌های پژوهش اخیر پنج محقق از جمله توماس پیکتی اقتصاددان فرانسوی صورت می‌گیرد. پیکتی به خاطر کار در زمینه ثروت و نابرابری شهرت دارد. پژوهش این نویسندگان مراحل تحول نابرابری را در کشورهای چین، آمریکا و فرانسه در طول چهار دهه با هم مقایسه می‌کند.
در نشست شرکای شرکت هوآوی سال ۲۰۱۷ که در شنژن و تحت عنوان «ایجاد فناوری اطلاعات و ارتباطات جدید، مسیری رو به تحول دیجیتال – اشتراک‌گذاری موفقیت با اکوسیستم‌ها» برگزار شد، هوآوی به افزایش توسعه اکوسیستم در یک سطح راهبردی برای اولین‌بار کمک کرد.
همگام با این تحولات، در سال گذشته مقامات نظارتی و مقرراتی چندین مورد اصلاحات را تصویب کردند تا استانداردهای حاکمیتی در بخش خدمات مالی مبتنی بر شریعت در کشور بهبود یابد. این اصلاحات رشد یک صنعت شفاف و پاسخگو را تقویت میکنند، صنعتی که از بالاترین استانداردهای بهترین عملکرد در دنیا برخوردار است. در نتیجه بسیاری از بانک‌های اسلامی کویت با افتخار از عملکرد اخیر خود یاد و از تحولات در بازار استقبال میکنند.کویت تلاش زیادی کرد تا جایگاهش را به عنوان یک مرکز مالی اسلامی تقویت کند. عادل الماجد معاون رئیس هیات‌مدیره و مدیرعامل بانک بوبیان (Boubyan) که شاخه اسلامی بانک ملی کویت است می‌گوید: «ما شاهد افزایش فعالیت‌ها به ویژه در بازارهای بدهی بوده‌ایم. علاوه بر این ما از گفت‌وگوهای کنونی بین مقامات و بخش خصوصی استقبال می‌کنیم. این گفت‌وگوها فضایی بازتر برای همکاری همه ما ایجاد کرده است.»